SIVERT HØYEM
15.11.2011
Beatpol
Dresden
____________________

GALERIA

MEET & GREET

SETLISTA
____________________

POWRÓT

GUESTBOOK

 

RELACJA

Kot
17.11.2011

Na ten koncert czekałem od dawna. Madrugadę odkryłem kilka lat temu, ale jakoś nigdy nie doszło do skonsumowania tej znajomości w formie uczestnictwa w koncercie, a potem... było już za późno. Na szczęście Sivert Høyem kontynuuje swoją nad wyraz udaną solową karierę, a we wrześniu tego roku wydał swój czwarty album, zresztą bardzo udany. Krótko po jego ukazaniu się, ogłoszono obszerną trasę koncertową i szybko okazało się, że tym razem nie trzeba będzie lecieć na Półwysep Skandynawski, by zobaczyć zacnego Norwega na żywo :) Wyprawy do Drezna to już taka listopadowa tradycja - podobnie jak huczne kończenie koncertowego roku na zagranicznym gigu, pora więc na dochowanie tradycji a jednocześnie pierwszy (i na pewno nie ostatni) koncert Siverta w katalogu Kot On Tour!

Na miejsce dotarliśmy szybko i sprawnie. Klub Beatpol położony jest ok. 4 km od ścisłego centrum Drezna, delikatnie na północ. To taka koncertowa "speluna" w najlepszym tego słowa znaczeniu - stary budynek mieszkalny zagospodarowano na muzyczną świątynię o fantastycznym klimacie. Nie będzie przesadą, jeśli porównam to miejsce do Astorii. Niezadbane, poobdzierane ściany, zaklejone masowo plakatami imprez, które odbywały się w tym miejscu na przestrzeni ostatnich 10 lat. Miło było wśród nich dostrzec także plakaty promujące pierwsze trasy Madrugady - z 2001 i z 2002 roku! Zrobiło to na mnie wielkie wrażenie i stworzyło bardzo klimatyczną otoczkę dla koncertu, który się zbliżał. To miejsce widziało kawał historii muzyki i dziś my uczestniczymy w jej kolejnym rozdziale.

Gdy weszliśmy do klubu, już na salę koncertową, dobre wrażenie stało się jeszcze lepsze. Ma ten klub coś z WFF - lekko stęchły zapaszek, wysoki sufit, ale jest kilka razy mniejszy. Od razu przypomniały mi się najlepsze niemieckie koncertowe przygody w małych niemieckich klubach - Ampere w Monachium, Postbahnhof w Berlinie czy Brotfabrik we Frankfurcie. Teraz do tej listy fantastycznych, niezwykle klimatycznych miejsc dopisuję także Beatpol w Dreźnie. Znakomity, zagraniczny wykonawca, na małym, intymnym koncercie - nie ma absolutnie nic lepszego dla fana muzyki.

Supportem był zespół Harrys Gym - również z Oslo. Kompletnie nie wiedziałem, czego się spodziewać i warto było zrobić sobie niespodziankę - występ zrobił na mnie bardzo dobre wrażenie. Czteroosobowy skład z charyzmatyczną i miłą dla oka liderką, która z powodzeniem dzieliła uwagę między śpiew i gitarę, zagrał solidny set pełen muzyki, w której jest mnóstwo tej charakterystycznej skandynawskiej przestrzeni. Całość podkreślona przez solidny, niebanalny beat oraz oniryczny, melodyjny śpiew Anne Lise Frøkedal. Słuchało się tego z niekłamaną przyjemnością, a zespół ten z radością dopisuję do listy moich ulubionych skandynawskich artystów.

Po supporcie atmosfera robiła się coraz przyjemniejsza, postanowiliśmy więc ją sobie dodatkowo urozmaicić, racząc się smacznym piwkiem serwowanym tuż obok sceny. Nie było żadnego problemu, żeby sobie z owym piwkiem pójść pod scenę i delektować się jednocześnie i pysznym trunkiem i muzyką. Coś, co w Polsce jest nie do pomyślenia, bo polska schlana hołota od razu zrobi chlew i potłucze butelki, prawdopodobnie sobie na głowach. Argh aż mi ciśnienie podskoczyło na samą myśl. Ok, wracamy do miłego tematu, czyli przebywania na wyśmienitym koncercie norweskiego muzyka, w towarzystwie sympatycznych Niemców, z dala od polskiego plugastwa.

Gasną reflektory, na scenie pojawia się Sivert i jego zespół! Oklaski są ciepłe, ale początkowo powściągliwe. Muzyk podchodzi do mikrofonu i wita się równie powściągliwie z publicznością, z charakterystyczną mieszanką życzliwości i pewności siebie. Techniczny podaje mu gitarę elektryczną i wraz z pierwszym akordem rozbrzmiewa także wokal otwierając set piosenką Blown Away. I już od pierwszej chwili nie mamy żadnych wątpliwości że oto słuchamy jednego z najbardziej niesamowitych głosów męskich na ziemi. Początek koncertu bardzo spokojny i melancholijny, bowiem piosenka jest łagodna, dosyć krótka i oszczędnie zaaranżowana. Świetnie sprawdza się jednak w roli otwierającej set, znakomicie buduje atmosferę i napięcie przed drugim kawałkiem, na którym następuje już pełna eksplozja energii.

Emotions to druga piosenka w secie i tutaj zespół zaczyna już grać na tzw. "pełny gwizdek". Sam początek to schizofreniczna mieszanka riffu granego na klawiszach i psychodelicznych dźwięków gitary, tworzących znakomite tło dla mocnego wokalu Siverta. Gdy wchodzą bębny, ten niemal siedmiominutowy kolos zaczyna się rozkręcać na dobre. Podkreślić należy, że z muzyką świetnie współgra bardzo dobre oświetlenie, odpowiednio podkreślające akcenty w muzyce. Piosenka Emotions ma niesamowitą energię na żywo. A gdy w połowie utworu zmienia się główny motyw i rozbrzmiewa tylko mocny riff grany przez Cato, robi się absolutnie heavymetalowo. Potem odrobina psychodelicznego bałaganu i hałasu, po chwili uporządkowana przez majestatyczne akordy i akcenty. W kawałku dzieje się mnóstwo, jest to taki "kontrolowany chaos".

Po krótkiej przemowie Siverta otrzymujemy kolejny kawałek z nowej płyty, bardzo przebojowy Give It A Whirl. Tutaj najbardziej pasuje banalne sformułowanie "impreza zaczyna się rozkręcać". Upbeatowy charakter kawałka zachęca coraz szersze grono ludzi do podtańcowywania sobie. W tłumie bez trudu można także wypatrzeć osoby, które wtórują Sivertowi w śpiewaniu każdego słowa tego znakomitego utworu. Dobór kawałków na otwarcie koncertu znakomity - Sivert odpowiednio manipuluje dynamiką i atmosferą, stopniowo i konsekwentnie pozwalając zgromadzonym fanom w pełni oddać się muzyce.

Następnie mamy zabawną scenkę - Sivert próbuje wyjasnić, że za chwilę zagra piosenkę sprzed wielu lat i ma pewne problemy, by ową myśl wyartykułować :) Już na gitarze akustycznej zaczyna w pojedynkę grać charakterystyczną zagrywkę - i oto mamy pierwszą tego wieczoru piosenkę Madrugady. Uwielbiam solową twórczość Siverta nie mniej niż piosenki jego macierzystej formacji, ale muszę przyznać, że dopiero na Look Away Lucifer przez moje plecy przebiegły bardzo przyjemne ciarki. Niesamowite uczucie, które ciężko opisać - wreszcie, po tylu latach, słyszę piosenkę Madrugady, którą dokładnie na wprost mnie gra sam Sivert. Piękny moment. Kontynuując banalne formułowanie myśli, "impreza rozkręca się na dobre" i bez głębszego zastanowienia wytrwale wtóruję Sivertowi w odśpiewywaniu każdego "look away, look away, look away Lucifer".

Pamiętajmy jednak, że koncert jest częścią trasy promującej najnowszy album, więc po chwili Sivert wraca do utworów z Long Slow Distance. Ponieważ płyta jest bardzo udana, nie ośmielę się narzekać! Gitara akustyczna pozostaje przewieszona przez długą szyję muzyka i słyszymy spokojne, refleksyjne Warm Inside. Istotnie, piosenka jest bardzo "ciepła", podobnie jak głos Siverta.

Następnie Sivert na moment odchodzi od najnowszej płyty sięgając po swój starszy solowy materiał, a ściślej, płytę Moon Landing. Słyszymy kolejną ciepłą, refleksyjną piosenkę, Going for Gold. Publiczność jest zachwycona i ewidentnie doskonale zna materiał. Równie dobre wrażenie robi piękna piosenka Prisoner of the Road, podczas której Sivert nie tylko skupia 100% uwagi na sobie, ale także popisuje się znakomitymi wokalizami. To właśnie takie utwory jak ten stanowią o mocy artysty, który potrafi zabrzmieć na scenie równie "kompletnie" grając piosenkę samodzielnie, przygrywając sobie tylko delikatnie na gitarze, jak i z całym zespołem.

Wracamy jednak do Long Slow Distance - tym razem pierwszy singiel z albumu, czyli Under Administration. Głos Siverta brzmi genialnie w niskiej tonacji, ale w tej piosence uderza kilka naprawdę wysokich nut i brzmi to wcale nie gorzej. Cały zespół angażuje się w piosenkę nie tylko instrumentalnie, ale także wokalnie - z wielką satysfakcją w końcówce piosenki śpiewałem sobie z nimi chórki "I wanna be where the feeling can find me". Bardzo fajnie w tym momencie piosenki chórki przenikają się z głównym wokalem Siverta, a na żywo wypada to znakomicie. Nie dziwię się Sivertowi, który tak zachwala swój zespół - to faktycznie świetnie zgrana grupa znakomitych muzyków.

Następnie słyszymy charakterystyczny gitarowy motyw i cała sala ryczy z entuzjazmu - to wyczekiwane przede wszystkim przez Arkapę The Kids Are On High Street. Największy hit Madrugady, którego, jak sam Sivert zapewniał, nigdy nie przestanie wykonywać. Niezwykle wzniosły moment koncertu, a każde słowo śpiewam razem z Sivertem i grupą zgromadzonych pod sceną fanów. Bardzo fajnie Sivert zmienia linię melodyczną przy "adjust to what it takes". Świetnie było ten utwór nareszcie usłyszeć na żywo! Cóż za eksplozja emocji. Tyle wspomnień się z nim wiąże. A przy tym to jedna z najładniejszych piosenek napisanych kiedykolwiek przez kogokolwiek. Gdy rozbrzmiał ostatni akord, publiczność wpadła w szał. Owacje były gorące, długie i wręcz spazmatyczne. Piękny, piękny, piękny moment wieczoru!

Po piosence Madrugady Sivert sięga ponownie do swojej poprzedniej solowej płyty, zapodając Shadows/High Meseta. Pierwsze zagrywki na gitarze tworzą ponownie niezwykły klimat, a pod koniec, gdy tempo przyspiesza, trudno ustać w miejscu. Świetne outro także wypada znakomicie na żywo.

Wracamy do nowego albumu i otrzymujemy chyba najbardziej żywiołowe i szybkie Trouble. Kawałek ten średnio podoba mi się, gdy go sobie odsłuchuję z płyty w domu, ale na żywo wypadł świetnie. Ponownie, trudno było ustać w miejscu. Ręce aż się same układały do air drummingu i air guitarowania. Co najfajniejsze, na tej piosence odkryłem, że nie jestem sam, a koleś stojący po mojej lewej stronie również nie mógł powstrzymać się od aktywnego fizycznego uczestnictwa w koncercie.

Główny set zakończył mój ulubiony utwór z Long Slow Distance - Animal Child. 8-minutowy kolos z potężną pierwszą połową i nieco spokojniejszą, ale genialnie wwiercającą się w głowę drugą częścią, przechodzącą płynnie w kończącą instrumentalną kodę, w trakcie której po kolei opuszczają scenę muzycy. Stary i ograny motyw, tutaj doprowadzony do perfekcji, dzięki świetnemu motywowi instrumentalnemu kończącemu utwór.

Owacje były absolutnie spektakularne i wręcz niekończące się, więc nie doszło do tej niezręcznej sytuacji, w której muzyk wychodzi zagrać obowiązkowy bis podczas ciszy. Zaczyna się od tytułowego kawałka z nowej płyty - ale prawdziwy rodzynek miał dopiero nadejść. Ostatni kawałek Madrugady tego wieczoru - Majesty wykonane początkowo tylko przez Siverta przy akompaniamencie gitary akustycznej! Kolejny spektakularny moment koncertu, odpowiednio doceniony przez publikę.

Reszta setu zbudowana jest już ze starszych kompozycji. Najpierw Into the Sea - wraz z moim ulubionym fragmentem "one good friend makes up for ten bad ones", który oczywiście zaśpiewałem w odpowiednim momencie :) Jedyny tego wieczoru kawałek z Exiles bezpośrednio poprzedzał ten przeze mnie najbardziej wyczekiwany - czyli kończący segment bisów Moon Landing. Genialny kawałek na zakończenie koncertu, jak Enter Sandman :) Niesamowita energia, zabawa max - nie pamiętam kiedy ostatnio tak dobrze bawiłem się na koncercie. Publiczność absolutnie szaleje, muzycy żegnają się schodząc ze sceny, ale nie dajemy tak łatwo za wygraną - i Sivert wraz z zespołem wychodzą na jeszcze jeden bis, którego nie ma już w setliście! Tą piosenką jest Arcadian Wives, czego się kompletnie nie spodziewałem. Widać, że to taki kawałek "w zapasie". Tym razem muzycy schodzą ze sceny już na dobre, ale oklaski jeszcze długo nie milkną.

Z takiego koncertu nie mógłbym wyjść bez pamiątki, podszedłem więc pod scenę i już po chwili odchodziłem z przyniesioną przez technicznego setlistą :) Najcenniejsze możliwe dla mnie trofeum z koncertu. Ale nie chciałem opuszczać też klubu bez spotkania z Sivertem. Chwilę czaiłem się na jakiegoś technicznego i w odpowiednim momencie zagadałem do kolesia, który wydawał się być taką grubszą rybą. Skierował mnie po prostu do garderoby i rzeczywiście, po kilkudziesięciu minutach Sivert wyszedł do kilku fanów, chętnie rozmawiając z nimi i podpisując różne rzeczy. Moja setlista została więc podpisana, podobnie jak booklet z płyty Ladies And Gentlemen of the Opposition, a zwieńczeniem wszystkiego była wspólna fotka dwóch łysoli :)

Niesamowity koncert, fantastyczny wieczór, genialna wyprawa. Sivert absolutnie nie zawiódł, dając długi, satysfakcjonujący koncert, ze świetnie ułożoną setlistą (nie sposób było się... znudzić w trakcie koncertu). Przekonałem się także, że jest znakomitym showmanem, a przy tym nie robi z siebie pajaca. Absolutnie zaskoczył mnie jego świetny kontakt z publiką w trakcie koncertu. Z materiałow video wiedziałem, że jest świetnym performerem, ale nie miałem pojęcia, że potrafi tak znakomicie nawiązywać kontakt w trakcie grania numerów. Prawie w ogóle nie odwraca wzroku od twarzy fanów zgromadzonych pod sceną.

Osobny akapit należy się właśnie publice. Zebrała się absolutnie elitarna grupka kilkuset ludzi o sporej rozpiętości wiekowej, od dwudziestolatków po czterdziestolatków. Nikt nie był tam przypadkowo. Fascynujące było obserwowanie tłumu w trakcie tego koncertu. Tłumu, z którego wyraźnie jak nigdy wyróżniały się jednostki. Tutaj każdy miał swój własny sposób na przeżywanie tego, co się dzieje. Był w pierwszym rzędzie trzydziestolatek z partnerką, który znał każde słowo każdej piosenki i wtórował Sivertowi przez cały koncert. Był facet wykrzykujący między piosenkami "YEEAH rock and roll!", a podczas żywiołowych piosenek grający na niewidzialnej gitarze w scenicznym rozkroku. Była dziewczyna, radośnie tańcząca do bardziej upbeatowych piosenek. Był starszy koleś, który w ogóle się nie ruszał, za to wpatrywał się przez cały koncert na scenę z najbardziej szczerym uśmiechem. Nie było osoby, która pozostawałaby obojętna na wspaniały muzyczny spektakl, w którym uczestniczyła. Każdy się bawił jak chciał, nie przeszkadzając innym. Sporo osób po prostu stało i popijało piwko, kiwając głowami w trakcie piosenek i unosząc butelki, jakby w geście toastu, w przerwach. Można było tańczyć, wygłupiać się, wymachiwać kończynami - klub był mały, ale publiczność tak się poustawiała że każdy miał wystarczającą ilość osobistej przestrzeni, by spędzić ten czas tak, jak mu się podoba.

Genialny wieczór. Mógłbym tak się pławić w zachwytach ale chyba już wystarczy... Najlepszy koncert 2011 roku? Bardzo możliwe! Czekam niecierpliwie na daty drugiego legu, który ma się odbyć w 2012 roku. Tym razem pewnie spotkam się z Sivertem już w Norwegii...

 

 

 

 

blog comments powered by Disqus

www.000webhost.com