Kot on Tour - Paradise - 21.11.2017, London


PARADISE 21.11.2017 100 Club London ____________________ GALERIA SETLISTA ____________________ POWRÓT GUESTBOOK	RELACJA Kot 22.01.2018 21 listopada przyszła pora na ostatni koncert w trakcie ówczesnego pobytu w Londynie, a także na 11 koncert w ciągu ostatnich 30 dni. Padło na Paradise, czyli nowy projekt Siverta Høyema, którego muzyczne poczynania śledzę od wielu lat. Paradise to nowy zespół, jednak jego członkowie to sceniczni weterani. Można więc powiedzieć, że mamy do czynienia z pewnego rodzaju supergrupą. Zespół powstał z inicjatywy Siverta Høyema i Roba McVey'a. Sivert to największy skarb norweskiej sceny muzycznej, znany jest głównie jako frontman nieistniejącej już Madrugady, a w ostatnich latach także z udanej solowej działalności (od 2004 roku wydał już 6 albumów studyjnych, jedną EPkę i dwa albumy koncertowe). Widziałem go na żywo już 3 razy z jego solowym projektem. Rob McVey to gitarzysta znany m.in. ze współpracy z Marianne Faithful. Do panów dołączyła Simone Marie Butler - basistka Primal Scream i perkusista Rob Ellis znany głównie z pracy z PJ Harvey. Niestety, z przyczyn zdrowotnych nie mógł się on wybrać w pierwszą trasę koncertową Paradise, którą zespół promował swoje pierwsze wydawnictwo - EPkę Yellow. Za bębnami zastąpił go zaprzyjaźniony z muzykami Jack Revy. Składająca się z kilkunastu klubowych koncertów trasa po Europie zawitała do legendarnego londyńskiego 100 Clubu, gdzie zespół składający się w większości z muzyków brytyjskich zagrał jak dotąd swój jedyny gig na Wyspach. Sporo się nasłuchałem o tym klubie, w końcu 30 lat temu grała tu sama Metallica, ale jeszcze nie miałem okazji zawitać w nim osobiście. Zaskoczył mnie przede wszystkim swoimi naprawdę niewielkimi gabarytami oraz niską, a zarazem dosyć szeroką sceną usytuowaną wzdłuż najdłuższej ściany w sali będącej jednocześnie pubem ze stolikami rozstawionymi po jej bokach. Zespół zaprezentował 13 kompozycji, w tym wszystkie 4, które znalazły się na EPce Yellow. Muzyka utrzymana jest w stylistyce, której można spodziewać się zarówno po Sivercie jak i towarzyszących mu muzykach. Jest więc rockowo, mrocznie, dekadencko, brudno, organicznie i momentami psychodelicznie. Nad technicznymi fajerwerkami zdecydowanie górę biorą emocje, które w jak zawsze ekspresyjny sposób przekazuje zarówno doświadczony frontman Sivert, jak i głęboko pogrążeni w mrocznych myślach instrumentaliści. Koncert rozpoczął się ciekawym, psychodelicznym intrem, w trakcie którego z głośników dobiegało nagranie z dziwnym monologiem, a na scenie mieniła się kolorami jedyna, acz efektowna dekoracja - neonowe logo zespołu. Set otworzył, podobnie jak debiutancką EPkę, ekspresyjny utwór Humiliation, który daje dobry pogląd na to, czego można spodziewać się po zespole. Oparty na charakterystycznej zagrywce gitarowej klasyczny utwór rockowy w średnim tempie zachęcił do sympatycznego tupania sobie nogą. Po Living It Strange zespół zagrał Money - ciekawy instrumentalnie kawałek, utrzymany w konwencji bluesa, oparty na niebanalnym rytmie perkusji i hipnotyzująco bujającej linii basu. Po nim zespół zagrał utwór o intrygującym tytule Gideon Bible. Crying to moja ulubiona kompozycja z EPki i jak się okazało po gigu, także ulubiona jak dotąd w repertuarze Paradise. To spokojny utwór utrzymany w konwencji klasycznej, mrocznej rockowej ballady. Podobać się może zarówno tradycyjnie wiodąca gitara Roba (który miał na tym kawałku jakieś problemy techniczne z przełączaniem efektów), jak i urzekające melodie śpiewane przez Siverta. W środkowej części Rob zagrał coś na wzór krótkiego sola, skupiając się na mocnym, brudnym brzmieniu i melodii pełnej ekspresji, zamiast na technicznym popisie wirtuozerskiej gry na instrumencie. Sivertowi zaś świetnie wyszły poprzedzające drugi refren delikatne wokalizy śpiewane falsetem. Ecstasy to klasyczna fortepianowa ballada, którą Sivert zaśpiewał jedynie w towarzystwie akompaniującego mu Roba. Wokalista po raz kolejny udowodnił że jest obdarzony jednym z najbardziej niezwykłych głosów na świecie, a w parze z charakterystyczną barwą idą także umiejętności techniczne, w tym imponująca i godna pozazdroszczenia skala. Call My Name to kolejny utwór który otwiera interesująca zagrywka gitarowa z przerywanym rytmem na perkusji. Na tym tle Sivert wchodzi ze śpiewanymi bardzo nisko zwrotkami, które potem przechodzą w dosyć ciepłą progresję akordów. Utwór wypadł na żywo naprawdę dobrze i zadziałał uspokajająco, co chyba miało przygotować publiczność na to, co miało wydarzyć się chwilę później. Zespół zagrał bowiem Head Wound, czyli prawie kompletnie pozbawioną melodii psychodeliczną jazdę bez trzymanki. Pod względem instrumentalnym przywiodło mi to trochę na myśl wczesne eksperymenty Pink Floyd i Led Zeppelin, ale nie tylko, bo Sivert na swoich solowych płytach także nieśmiało kierował się w tym kierunku, żeby wspomnieć choćby o Red on Maroon z albumu Long Slow Distance. Stosowną ilustracją do utworu była niemal stroboskopowa oprawa wizualna, podczas której można by dostać ataku padaczki. Mary to powolny utwór z nieco połamanym podziałem rytmicznym, podczas którego solidnie trzymająca wszystko w ryzach perkusja to podstawa. Główny set zakończył energetyczny pierwszy singiel zespołu, czyli Goodbye 21st Century. Po kilku minutach nieco niezręcznego wywoływania muzyków na bis, pojawili się oni na scenie z powrotem, by wykonać jeszcze dwie piosenki na bis: spokojne, balladowe Wonderfull Life i nieco bardziej żywe I May Not You, na którym wokalnie wsparła Siverta Simone Marie. Gdy wybrzmiały ostatnie dźwięki, muzycy serdecznie podziękowali publiczności za przybycie i zeszli ze sceny, pozostawiając uczucie lekkiego niedosytu. Repertuar Paradise to nie są łatwe piosenki, nie urzekają przebojowymi melodiami. Trzeba się wsłuchać w te utwory, żeby je docenić, a niestety większość kompozycji słyszałem tego wieczoru po raz pierwszy, więc nie byłem w stanie ocenić, jak wiele zyskują na żywo. Wszystkie cztery utwory z EPki wypadły bardzo dobrze, zresztą Sivert to zawsze zawodowiec, który na żywo brzmi równie dobrze co na albumach, a towarzyszą mu doświadczeni muzycy, którzy nie odwalają chały. Muzyka ta z pewnością doskonale nadaje się, by przy butelce wina i paczce papierosów pobujać się trochę na lewo i prawo i z dystansem zastanowić nad na swoim życiem :) Z zainteresowaniem wypatruję kolejnej publikacji, jaką powinien być pełnoprawny album, ale jednak wolę solowego Siverta i mam nadzieję, że i w takim wydaniu dane mi go będzie zobaczyć na żywo w 2018 roku. Całkiem adekwatnie koncert Paradise zamknął niezwykle istotny rozdział w moim muzycznym życiu jako symbol zmian - to kombinacja komfortowej, lubianej przeszłości (stary, dobry Sivert) z odkrywaniem nowej, nieznanej jeszcze przyszłości (nowy zespół i nowy repertuar). Czas teraz dać Londynowi trochę od siebie odpocząć, ale nie znaczy to, że był to mój ostatni koncert w tej światowej stolicy muzyki. Jednak w jakich okolicznościach i w jakim towarzystwie będzie mi dane następnym razem rozkoszować się tam muzyką na żywo, to się dopiero okaże. blog comments powered by Disqus

PARADISE
21.11.2017
100 Club
London
____________________

SETLISTA
____________________

RELACJA

Kot
22.01.2018

21 listopada przyszła pora na ostatni koncert w trakcie ówczesnego pobytu w Londynie, a także na 11 koncert w ciągu ostatnich 30 dni. Padło na Paradise, czyli nowy projekt Siverta Høyema, którego muzyczne poczynania śledzę od wielu lat.

Paradise to nowy zespół, jednak jego członkowie to sceniczni weterani. Można więc powiedzieć, że mamy do czynienia z pewnego rodzaju supergrupą. Zespół powstał z inicjatywy Siverta Høyema i Roba McVey'a. Sivert to największy skarb norweskiej sceny muzycznej, znany jest głównie jako frontman nieistniejącej już Madrugady, a w ostatnich latach także z udanej solowej działalności (od 2004 roku wydał już 6 albumów studyjnych, jedną EPkę i dwa albumy koncertowe). Widziałem go na żywo już 3 razy z jego solowym projektem.

Rob McVey to gitarzysta znany m.in. ze współpracy z Marianne Faithful. Do panów dołączyła Simone Marie Butler - basistka Primal Scream i perkusista Rob Ellis znany głównie z pracy z PJ Harvey. Niestety, z przyczyn zdrowotnych nie mógł się on wybrać w pierwszą trasę koncertową Paradise, którą zespół promował swoje pierwsze wydawnictwo - EPkę Yellow. Za bębnami zastąpił go zaprzyjaźniony z muzykami Jack Revy.

Składająca się z kilkunastu klubowych koncertów trasa po Europie zawitała do legendarnego londyńskiego 100 Clubu, gdzie zespół składający się w większości z muzyków brytyjskich zagrał jak dotąd swój jedyny gig na Wyspach. Sporo się nasłuchałem o tym klubie, w końcu 30 lat temu grała tu sama Metallica, ale jeszcze nie miałem okazji zawitać w nim osobiście. Zaskoczył mnie przede wszystkim swoimi naprawdę niewielkimi gabarytami oraz niską, a zarazem dosyć szeroką sceną usytuowaną wzdłuż najdłuższej ściany w sali będącej jednocześnie pubem ze stolikami rozstawionymi po jej bokach.

Zespół zaprezentował 13 kompozycji, w tym wszystkie 4, które znalazły się na EPce Yellow. Muzyka utrzymana jest w stylistyce, której można spodziewać się zarówno po Sivercie jak i towarzyszących mu muzykach. Jest więc rockowo, mrocznie, dekadencko, brudno, organicznie i momentami psychodelicznie. Nad technicznymi fajerwerkami zdecydowanie górę biorą emocje, które w jak zawsze ekspresyjny sposób przekazuje zarówno doświadczony frontman Sivert, jak i głęboko pogrążeni w mrocznych myślach instrumentaliści.

Koncert rozpoczął się ciekawym, psychodelicznym intrem, w trakcie którego z głośników dobiegało nagranie z dziwnym monologiem, a na scenie mieniła się kolorami jedyna, acz efektowna dekoracja - neonowe logo zespołu. Set otworzył, podobnie jak debiutancką EPkę, ekspresyjny utwór Humiliation, który daje dobry pogląd na to, czego można spodziewać się po zespole. Oparty na charakterystycznej zagrywce gitarowej klasyczny utwór rockowy w średnim tempie zachęcił do sympatycznego tupania sobie nogą.

Po Living It Strange zespół zagrał Money - ciekawy instrumentalnie kawałek, utrzymany w konwencji bluesa, oparty na niebanalnym rytmie perkusji i hipnotyzująco bujającej linii basu. Po nim zespół zagrał utwór o intrygującym tytule Gideon Bible.

Crying to moja ulubiona kompozycja z EPki i jak się okazało po gigu, także ulubiona jak dotąd w repertuarze Paradise. To spokojny utwór utrzymany w konwencji klasycznej, mrocznej rockowej ballady. Podobać się może zarówno tradycyjnie wiodąca gitara Roba (który miał na tym kawałku jakieś problemy techniczne z przełączaniem efektów), jak i urzekające melodie śpiewane przez Siverta. W środkowej części Rob zagrał coś na wzór krótkiego sola, skupiając się na mocnym, brudnym brzmieniu i melodii pełnej ekspresji, zamiast na technicznym popisie wirtuozerskiej gry na instrumencie. Sivertowi zaś świetnie wyszły poprzedzające drugi refren delikatne wokalizy śpiewane falsetem.

Ecstasy to klasyczna fortepianowa ballada, którą Sivert zaśpiewał jedynie w towarzystwie akompaniującego mu Roba. Wokalista po raz kolejny udowodnił że jest obdarzony jednym z najbardziej niezwykłych głosów na świecie, a w parze z charakterystyczną barwą idą także umiejętności techniczne, w tym imponująca i godna pozazdroszczenia skala.

Call My Name to kolejny utwór który otwiera interesująca zagrywka gitarowa z przerywanym rytmem na perkusji. Na tym tle Sivert wchodzi ze śpiewanymi bardzo nisko zwrotkami, które potem przechodzą w dosyć ciepłą progresję akordów. Utwór wypadł na żywo naprawdę dobrze i zadziałał uspokajająco, co chyba miało przygotować publiczność na to, co miało wydarzyć się chwilę później.

Zespół zagrał bowiem Head Wound, czyli prawie kompletnie pozbawioną melodii psychodeliczną jazdę bez trzymanki. Pod względem instrumentalnym przywiodło mi to trochę na myśl wczesne eksperymenty Pink Floyd i Led Zeppelin, ale nie tylko, bo Sivert na swoich solowych płytach także nieśmiało kierował się w tym kierunku, żeby wspomnieć choćby o Red on Maroon z albumu Long Slow Distance. Stosowną ilustracją do utworu była niemal stroboskopowa oprawa wizualna, podczas której można by dostać ataku padaczki.

Mary to powolny utwór z nieco połamanym podziałem rytmicznym, podczas którego solidnie trzymająca wszystko w ryzach perkusja to podstawa. Główny set zakończył energetyczny pierwszy singiel zespołu, czyli Goodbye 21st Century. Po kilku minutach nieco niezręcznego wywoływania muzyków na bis, pojawili się oni na scenie z powrotem, by wykonać jeszcze dwie piosenki na bis: spokojne, balladowe Wonderfull Life i nieco bardziej żywe I May Not You, na którym wokalnie wsparła Siverta Simone Marie. Gdy wybrzmiały ostatnie dźwięki, muzycy serdecznie podziękowali publiczności za przybycie i zeszli ze sceny, pozostawiając uczucie lekkiego niedosytu.

Repertuar Paradise to nie są łatwe piosenki, nie urzekają przebojowymi melodiami. Trzeba się wsłuchać w te utwory, żeby je docenić, a niestety większość kompozycji słyszałem tego wieczoru po raz pierwszy, więc nie byłem w stanie ocenić, jak wiele zyskują na żywo. Wszystkie cztery utwory z EPki wypadły bardzo dobrze, zresztą Sivert to zawsze zawodowiec, który na żywo brzmi równie dobrze co na albumach, a towarzyszą mu doświadczeni muzycy, którzy nie odwalają chały. Muzyka ta z pewnością doskonale nadaje się, by przy butelce wina i paczce papierosów pobujać się trochę na lewo i prawo i z dystansem zastanowić nad na swoim życiem :) Z zainteresowaniem wypatruję kolejnej publikacji, jaką powinien być pełnoprawny album, ale jednak wolę solowego Siverta i mam nadzieję, że i w takim wydaniu dane mi go będzie zobaczyć na żywo w 2018 roku.

Całkiem adekwatnie koncert Paradise zamknął niezwykle istotny rozdział w moim muzycznym życiu jako symbol zmian - to kombinacja komfortowej, lubianej przeszłości (stary, dobry Sivert) z odkrywaniem nowej, nieznanej jeszcze przyszłości (nowy zespół i nowy repertuar). Czas teraz dać Londynowi trochę od siebie odpocząć, ale nie znaczy to, że był to mój ostatni koncert w tej światowej stolicy muzyki. Jednak w jakich okolicznościach i w jakim towarzystwie będzie mi dane następnym razem rozkoszować się tam muzyką na żywo, to się dopiero okaże.

blog comments powered by Disqus